~CHAPTER 6~ "Bo porozwalam ci szklanki."

~CHAPTER 6~

"Bo porozwalam ci szklanki."

Chcę podziękować wszystkim za komentarze. Naprawdę ^^ I zdradzę wam, że w następnym rozdziale usłyszymy naszego "Małego" mistrza (przynajmniej w wyobraźni, tak jak ja xD).

-----------------------------------------------------

Otworzyłem delikatnie oczy. Było mi wygodnie jak jeszcze nigdy. Było mi ciepło, czułem się bezpiecznie. Zamknąłem oczy. Nie chciałem się budzić. Nagle dotarły do mnie wydarzenia z ostatniej nocy. Szybko podniosłem głowę i otworzyłem oczy. Siedziałem u Reity na kolanach, a raczej leżałem. Opierał się o ścianę. Wciąż spał. Stłumiłem krzyk i znieruchomiałem. Nie, nie chciałem go obudzić. Gdyby to był ktoś inny, to wziąłbym swoje rzeczy i zwiał najszybciej jak bym umiał, ale z nim tak nie postąpiłem. Spojrzałem na niego. Czy on... Trzymał mnie tak całą noc?Chwyciłem go lekko za nadgarstki i zabrałem jego ręce z moich pleców. Zadrżałem. Nie obudził się. Wstałem z jego kolan i usiadłem obok na łóżku. Znów zadrżałem. Zrobiło mi się zimno.

— Takanori? — usłyszałem szept Akiry.

Nie ruszyłem się. Za to on przytulił mnie od tyłu obejmując mnie w pasie. Szybko się uwolniłem i stanąłem kilka kroków od niego sparaliżowany i odwróciłem wzrok. Nie chciałem, żeby na mnie patrzył. Nie chciałem, żeby mnie dotykał. A może...? A może jednak chciałem? Tylko... się bałem? Czułem się zażenowany. W końcu był jedyną osobą, która wiedziała.

— Takanori, boisz się mnie?

Nie odpowiedziałem. Czy się bałem? Nie wiem. Nie byłem pewien.

— Nie bój się. Nic ci nie zrobię. I nie zamierzam też nikomu powiedzieć, chyba, że ty mnie o to poprosisz.

Mogę mu ufać? Chyba tak... Czułem się źle. Powiedziałem tylko jemu. Obarczyłem go swoimi problemami. Ale... to było tylko w przypływie chwili. W strachu. Normalnie nie powiedziałbym mu. A teraz on ma taki głos... Troskliwy? Tak... Chyba tak.

— Wiem, że teraz będzie ci trudno, ale spróbuj mi zaufać i nie bój się mnie. Możesz to nawet ignorować. Udawać, że nic nie wiem. Ja nikomu nie powiem.

— Nie umiem udawać, że nic nie wiem — mój głos był zachrypnięty od wczorajszego płaczu.

— To nie udawaj. Słuchaj, naprawdę mnie się nie musisz bać — złapał mnie lekko za podbródek, odwrócił moją głowę w swoją stronę i uśmiechnął się. Sparaliżowało mnie. Puścił mnie powoli.

— W sumie... to ja jeszcze nie widziałem jak się uśmiechasz. Tak naprawdę. Uśmiechniesz się?

Popatrzyłem na niego jak na idiotę.

— No, uśmiechnij się. Pleeease.

O Boże... Nie żeby jakoś mi to przeszkadzało, ale ten łamany angielski... Gdy to mówił, miał taki miły wyraz twarzy. Serio nie mogłem go rozgryźć bo raz był obojętny, raz poważny, a teraz gada o takich pierdołach. Kouyou, z kim ty się zakumplowałeś...

— Widzę, że nie dasz rady. Dobra, to ja idę zrobić śniadanie, a ty się ubierz.
— Mhm. Okey...

Poszedłem do łazienki, a on do kuchni. Ubrałem się, umyłem i jako tako ogarnąłem włosy. W sumie... Każdy z chłopaków z zespołu miał jakiś fajny image. Weźmy na przykład takiego Uruhę. Nie wyglądał jak osoba, którą na co dzień można spotkać na ulicy. Był oryginalny, jak każdy z nich. A już szczególnie Reita z tą bandaną na nosie. Ale przynajmniej zdjął ją na noc. I jeszcze nie założył. Sukces? Wyszedłem z łazienki i udałem się do kuchni. Całe pomieszczenie w dymie... Szybko otworzyłem okno.

— Re-Reita? Co ty...?

— Uhm... Sumimasen*, Takanori. Chciałem... zrobić jajecznicę, ale... ją spaliłem.

Blondyn stał z zakłopotaną miną na środku pomieszczenia. Był cały brudny.

— Nie... Nic nie szkodzi. Posprzątam, a ty idź się umyć i ubrać.

— No nie, ja tu posprzątam. Ty co najwyżej możesz mi pomóc.

Zabraliśmy się za sprzątanie. Zeszło nam na tym kilkanaście minut.

— Więc chyba zjemy śniadanie gdzieś na mieście... — zaczął Reita.

— Zaraz coś zrobię. Idź się umyć i ubrać — przerwałem mu.

Akira posłusznie wstał i udał się do łazienki. A mi co zostało? Zrobić śniadanie. No dobra. To będę robił za kucharza.

GODZINĘ PÓŹNIEJ

— Reita, wychodzisz już?

— Tak, tak, już idę — usłyszałem zza drzwi łazienki.

Wyszedł w końcu umyty, ubrany i delikatnie pomalowany. Fajnie wyglądał. Wszedł do kuchni i stanął jak wryty. Szok w oczach i rozdziawione usta. Ojjj...?

— Ta-ka-no-ri, jak ty to zrobiłeś?

Widziałem, jak Rei wodzi wzrokiem po stole, a potem przenosi go na mnie. Boże, czy on sushi zrobić nie umie? A nie... Nie umie. Ale to nie jest wielka rzecz.

— Ty... Sam to zrobiłeś? Przecież to wygląda i pewnie smakuje jak w tych wszystkich programach o gotowaniu.

— Ke? No nie, przesadzasz, Rei...

— Po pierwsze, nie przesadzam, bo to sushi wygląda przepysznie, a po drugie... Dlaczego "Rei"?

— Etto... — zmieszałem się. Czemu musiałem powiedzieć to na głos? — Bo...

— Hey, spoko. Możesz mnie tak nazywać, jeśli chcesz.

Zmierzwił mi włosy i uśmiechnął się. Strąciłem lekko jego rękę.

— Dobra, już dobra. Jedzmy, mistrzu sushi — rzekł, po czym usiedliśmy do stołu.

— Itadakimasu.

— Itadakimasu.**

Zjedliśmy w ciszy. Dawno tak dobrze nie jadłem.

— Jakie to pyyyszne — uśmiechał się Akira. — Zostajesz moim osobistym kucharzem.

— C-co? Ja? Przesadzasz... — speszyłem się.

— Wcale nie. Gotujesz lepiej od Kaia.

— Nie, na pewno nie. Co ja się tam mogę znać? Tylko tyle co od mamy umiem. To nie filozofia.

— Ale i tak świetnie.

— Phi.

— No dobra, to zbieramy się?

— Zbieramy? Gdzie?

— Do studia, pamiętasz? — zaśmiał się. — Jesteśmy muzykami.

— To znaczy... Tak, pamiętam. Przepraszam.

— Hey, Takanori, znasz kogoś, kto dobrze śpiewa?

— Ke? Nie...

Mierzył mnie wzrokiem przez chwilę.

— A ty?

— Co ja? Ja nie śpiewam.

— A chcesz spróbować?

Czemu on też się uparł na ten śpiew? Zupełnie jak Uruha.

— A dla mnie?

— Pomarzyć.

Przestań mnie już męczyć, proszę.

— Ale masz taki fajny głos. Chcę usłyszeć jak śpiewasz.

— Przestań. Porozwalam ci szklanki.

Odczep się.

— Umiesz rozwalać szklanki? Śpiewasz tak wysoko? — był rozpromieniony.

— Nie! Rei! To miało znaczyć, że nie umiem! Możesz przestać?

— Dobra, jak chcesz. Ale i tak cię jeszcze zmuszę.

Zapowiadał się ciężki dzień. Jeśli reszta tego towarzystwa się dowie, to mam przeczucie, że nie pożyję długo. Uśmiechnąłem się w duchu. A może jednak warto się przełamać...?

--------------------

* Sumimasen. — Przepraszam.

** Itadakimasu. — Smacznego.