~CHAPTER 7~ "Musisz sobie zasłużyć na miejsce w hotelu u Reity" i "Jak do cholery zdołałeś ukryć taki głos?!"

~CHAPTER 7~

"Musisz sobie zasłużyć na miejsce w hotelu u Reity" i "Jak do cholery zdołałeś ukryć taki głos?!"

Dziękuję wszystkim za komentarze ^^ Znowu xD

Odpowiedzi do komentarzy pod rozdziałem ;)

Polecam do tego Skillet-Comatose.

http://www.youtube.com/watch?v=uRYLlvYeJhE&feature=fvwrel

----------------------------------------

— No, Taaakaaa-chaaan! Zrób to!

Wiedziałem, to było przesądzone. Głupi Uruha.

— Uru... —jęknąłem.

— Nie Uru,tylko masz zaśpiewać. Musisz sobie zasłużyć na miejsce w hotelu u Reity — wyszczerzył się.

— Już sobie zasłużył — wtrącił się Reita. — Sushi robi niebiańskie. Bez obrazy, ale lepsze niż Kai.

— Serio? A jak je robisz? — odezwał się zainteresowany perkusista.

— Teraz nie o sushi! — przerwał Uruha. — Musimy go zmusić do śpiewania!

— Uru, wiesz,że może być tak, że jak Takanori mówi, że nie umie to pewnie nie umie? — spytał Aoi.

— Trudno. Jago chcę usłyszeć.

— Uruha, daj mu spokój.

— Nie-e.Taka-chan! Proszę!

Męczył mnie tak dobrą godzinę.

— Dobra, co chcesz usłyszeć?

Spojrzał na mnie jak debil. Reszta też w jednej chwili spojrzała na mnie.

— Zrobisz to? — spytał Uru.

— Tak, ale tylko raz, żebyś nie jęczał. Pytam co chcesz usłyszeć. Jaką piosenkę?

Patrzyłem mu prosto w oczy. Był zszokowany.

— Etto...etto... no... chłopaki! Pomóżcie mi wymyślić!

Westchnąłem i usiadłem.

— Niech zaśpiewa jakąś angielską. Jego akcent sprawdzimy — wyszczerzył się Kai.

— Jaką? — spytałem.

Miejmy to już za sobą i niech dadzą mi spokój...

— Znasz taki zespół "Skillet"?

— Znam. — Będzie ciekawie.

— Kai! Zwariowałeś! Chcesz mu kazać to śpiewać? — wyrwał się Aoi. — Wiesz przecież, jaki jest wokal w ich piosenkach.

— Wiem. Ale nasz wokalista nie powinien być gorszy. A jeśli nie da rady to powinien przynajmniej spróbować, nie sądzisz?

— Ale, Kai...

— Spoko, zaśpiewam to — wtrąciłem się.

— Takanori, serio? — patrzył na mnie Uruha.

— Tak, serio. Tylko możecie załatwić jakiś podkład — uśmiechnąłem się.

— Nie ma sprawy. Mam instrumental na telefonie — uśmiechnął się Dołeczek. — Zgrywam na kompa i gotowe.

Ale miał przebiegły wyraz twarzy. Uśmiechnąłem się. Czyli tak gramy? Heh.

— Hey,Taka-chan, zgadzasz się, żebyśmy cię nagrali?

— Tak, spoko,nie ma sprawy.

Aoi podał mi mikrofon, a Uru podłączył jakieś kabelki. Kai zajął się podkładem.

— No, to jaką piosenkę chcesz? — spytał.

— Jak masz, to "Comatose" poproszę.

Kai spojrzał zaskoczony, a potem wrócił do przebiegłej miny. Zaczynałem się denerwować. Wziąłem kilka głębokich oddechów. A jak mnie wyśmieją? Nie, spokojnie, nie mogę się denerwować. Wziąłem kilka głębokich oddechów, a Kai włączył muzykę. Zamknąłem oczy i zacząłem:

— "I hate feeling like this,

I'm so tired to trying to fight this..."

Dałem z siebie wszystko. Trudno, wyśmieją mnie albo nie. Nie będę się przejmował. Najwyżej znowu będę się włóczył.

— "Waking up to you never felt so real..."

Tymi słowami piosenka się skończyła. Wyciągnąłem ostatnie dźwięki i otworzyłem oczy. Spojrzałem na chłopaków. Uruha stał z rozdziawionymi ustami i zszokowanymi oczami, tak samo Aoi. Reita się szczerzył, a Kai świdrował mnie tym swoim wzrokiem. Jego powaga mnie przerażała.

— Takanori...— odezwał się cicho i powoli.

Patrzyłem na niego niepewnie.

— Jak...?

— Co jak? — spytałem cicho. — Było aż tak źle?

— Daj mi skończyć. Jak... do cholery... zdołałeś... ukryć taki głos!?

Złapał mnie za ramiona i wyszczerzył się. Odchyliłem się zszokowany do tyłu i wpatrywałem się w niego. Czyli im się podobało? To w ogóle możliwe?

— Taka-chan! — Uruha mnie przytulił (czyt. próbował udusić) od tyłu. — Wiedziałem! Jesteś świetny!

— Takanori, ty masz wspaniały akcent. Jak ty to zrobiłeś? — spytał Kai.

— Bo... po prostu... ja się urodziłem w Anglii i... no, ten... tak jakoś wyszło... — uśmiechnąłem się zakłopotany.

— W Anglii? — chłopaki zrobili duże oczy, a Kouyou się wyszczerzył.

— Prawda, on nie kłamie — potwierdził.

— Taaa. A ty się cieszysz, bo miałeś zapewnione wakacje co roku — roześmiałem się.

— No, miałem. Przynajmniej dopóki Suzy nie zmarła...

Czemu...? Czemu on zawsze musi powiedzieć coś takiego? Zawsze... Dlaczego musiał powiedzieć, że moja mama zmarła?

— Suzy? Kim jest Suzy? — spytał Aoi.

— To jest jego ma...

— Zamknij się — przerwałem mu.

Byłem zły. Cholernie zły.

— Uhm...Przepraszam, Takanori...

Nie odpowiedziałem.

— Nie mówmy o tym — przerwał Kai. — Dlaczego nie chciałeś śpiewać?

— Właśnie, Takanori, czemu nie chciałeś? — spytał Aoi.

Odburknąłem coś w stylu "Daj mi spokój" i spojrzałem na Reitę. Uśmiechał się ciepło. Nie kumam go dalej. Zachowywał się normalnie. Jakby nic nie wiedział.

— No to, Kai — odezwał się Uru — idziesz go zarejestrować jako wokalistę the GazettE?

— Ke? Czekajcie! A kto mnie zapytał o zdanie? Powiedziałem, że zrobię to tylko raz, żeby Uru nie jęczał! Nie było mowy o innych rzeczach.

— Ale, Taka-chan... — znowu ta mina zbitego psa. Nie. Nie dam się.

— Hę? Czemu nie chcesz? — spytał Kai.

— Mam swoje powody — serce zaczęło mi być szybciej.

— Takanori...— odezwał się Akira. — Czemu nie chcesz? Nawet spróbować? Wiem, że... coś zdarzyło się kiedyś, ale to nie powód, żeby się teraz wszystkiego bać, nie sądzisz? Spróbuj nam zaufać —powiedział to takim tonem... opiekuńczym?

— Ale...Zasadnicze jest to, że tak naprawdę was nie znam. Jak mógłbym tak wam zaufać w jednej chwili? Poza tym... Nie sądzę, żebym się nadawał, a nie chcę wam dawać nadziei, a później was zawieść...Zrozumcie... Myślę, że po krótkim czasie zaczniecie mieć mnie dość. Jak wszędzie... — ostatnie zdanie dodałem szeptem tylko do siebie.

Dlaczego nie chciałem? Nie umiałem im zaufać. Przynajmniej nie na tyle, żeby angażować się w takie rzeczy. Zaczęliby mnie wypytywać i w krótkim czasie wyszłaby na jaw moja przeszłość, a na to nie mogłem pozwolić.

— Poza tym... Ja w porównaniu do was jestem gówniarzem...

— Przeszkadza ci to? Przeszkadza ci różnica wieku?

— No... Niby nie...

— Więc co?

— Powiedziałem raz i nie drąż tematu, proszę. Wiem, że nie macie nikogo, ale pomyślcie, ja tu po prostu nie pasuję.

Odwróciłem wzrok. Nie chciałem patrzeć na ich zawiedzione twarze.

— Takanori, nie pozwól by ten strach z przeszłości cię paraliżował. Może nie umiesz zapomnieć bo za bardzo boli, ale spróbuj się przełamać. Spróbuj. Napisz jedną piosenkę i zaśpiewaj ją. Tylko jedną. Jeśli dalej będziesz twierdził, że nie chcesz albo że się nie nadajesz, to wtedy nikt nie będzie cię zatrzymywał i prosił o więcej. Ale teraz proszę, zrób to.

Westchnąłem. To będzie ciekawe.

— Dobra, ale tylko jedną...

---------------

Odpowiedzi do komentarzy:

Nya: Dziękuję ^^ Mam nadzieję, że w kolejnych rozdziałach też się zakochasz ^^

Keshito: Dzięęęki ^^ Jesteś jasnowidzem czy wykradasz mi zeszyt, że wiesz, że będzie fajnie? Hahahah xD

Kayla: Arigatou ^^ A co do tego, że przegapiasz terminy to nie wiem. Chciałabym Ci pomóc. Jeżeli mi podasz np. swoje GG to mogę Cię powiadamiać. Zresztą, jeśli ktoś chce to wszystkich mogę tak powiadamiać ^^

Hakkai: Kochanie, powstrzymuj się xD Ale dziękuję ^^

Pln: Dziękuję Ci bardzo ;D Cieszę się, że wzbudziłam w Tobie takie uczucia ^^ Taki był zamiar. A i powiem wam, że Ruki nie porozwala szklanek bo kto normalny przynosi szklanki, gdy śpiewa ktoś taki? Chyba tylko szaleniec xD Haha xD

Michi: Nie zazdrość. Ty na pewno też umiesz ^^ Spróbuj to się przekonasz ^^ Jeśli coś napiszesz to mogę to tu opublikować, jeśli mi wyślesz^^